Sluiting melkfabriek “De Schafte”
(laatste deel ingezonden stuk van de melkrijder)
Melkfabriek De Schafte in Oostzaan was opgericht in 1885 [sic], maar moest noodgedwongen de deuren sluiten. De trotse en wilskrachtige naam “De Schafte” heeft niet mogen baten. De fabriek ging dus voorgoed dicht, daags na de volkomen onverwachte bekendmaking van dit noodlottige nieuws aan het personeel verscheen het bericht in de krant. Welgeteld 41 regels, maar wat wil je in een tijd dat duizenden en nog eens duizenden arbeidsplaatsen in de metaal, de scheepsbouw en de textiel op de tocht stonden? Wie maalt er dan nog om 23 arbeidsplaatsen in Oostzaan? Toch is de klap in het 1086 zielen tellende plattelandsdorpje keihard aangekomen. Voor de Oostzaners is “de Schafte” niet alleen een werkverschaffer (samen met een paar kippen- en eendenslachterijen en een eierstruiffabriek de enige in het dorp). Oostzaan zonder de schoorsteen van De Schafte is als Utrecht zonder Dom.
Kees Schaft werkte al sinds 1934 bij De Schafte. Desgevraagd merkte hij op: “Maar dat de fabriek al in 1965 gesloten moest worden, viel me eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik had gedacht dat we het nog wel wat langer konden uitzingen.”
De fabriek heeft 80 jaar in het middelpunt van onze gemeenschap gestaan, er heerst onder het personeel een enorme band. Dat gaat straks verloren. De directeur van melkfabriek De Schafte maakt, als hij over de sluiting praat, een enigszins laconieke, misschien wel uitgebluste indruk. Ik zeg hem dat. “Wat had je dan verwacht?” vraagt hij. “Een strijdbare figuur? Strijdbaarheid had geen enkel effect gehad, deze sluiting was niet tegen te houden. Erg jammer, maar als directeur van een melkfabriekje heb je geen enkele invloed op die ontwikkeling. Denkt u dat ik hier niet graag mijn pensioen gehaald zou hebben?”
“Het is valt niet mee,” zegt Kees Schaft. “Als je een bedrijf zelf met inzet van al je krachten hebt helpen opbouwen en als je het dan weer kan gaan afbreken. In feite breek je daarmee je eigen leven af.”