Sterven verboden
Alweer vijf jaar geleden verbleef ik een maandje in een ver buitenland om op uitnodiging genealogisch onderzoek te doen in een oud (1737) handschift van een geëmigreerde voorouder. Dat is stoffig werk in een bedompte omgeving en een walhalla voor wie dat leuk vindt.
Sommigen hebben dat en anderen helemaal niet. Mijn gastvrouw had het wel en op enig moment belandde ons gesprek wel op de bevindingen van de dag. Hèt moment voor de gastheer om met veel kabaal het vertrek te verlaten onder het gemompel van: ” Ze hebben het alweer over dooie mensen”. Hij had het er niet zo mee.
Nog niet zo heel lang geleden had ons dorp het ook nogal vaak over dit onderwerp, er was toen een oplossing nodig omdat de Algemene Begraafplaats aan ruimtegebrek leed.
Hoe dat is opgelost, mag ik als bekend veronderstellen.
Eén oplossing heb ik toen echter niet voorbij zien komen en komt nu als ingezonden stuk voorbij waaien:
De burgemeester van het Braziliaanse Biritiba Mirim heeft een verordening uitgevaardigd die sterven verbiedt. Een overtreder zal worden bestraft. Het verbod is ingevoerd naar aanleiding van een tekort aan kerkhoven in het voorstadje van Sao Paulo.
“Iedereen wordt dan ook aangespoord om zijn gezondheid zo goed mogelijk op peil te houden. Deze verordening geldt tot de bouw van een nieuw kerkhof”, meldt het verbod. Het kerkhof van de stad ligt vol en er mag geen nieuwe gebouwd worden. De verordening is dan ook een manier van de burgemeester om een vergunning voor een nieuw kerkhof te krijgen.