Stichting Oudheidkamer Oostzaan

Het loopt uit de hand

Zoals gezegd is gisteren de functie van het plaatsen van foto’s weer hersteld. Hartverwarmend om te lezen hoeveel lezers van onze site aangaande ons probleem mailtjes stuurden met mogelijke oplossingen en alternatieven om het herstel te bevorderen. Hartelijk dank daarvoor, ook dat is een stimulans om door te gaan met het maken van deze blogs. Of het verschijnen van de persberichten over onze website in de regionale kranten er mee samenviel, hebben we niet echt onderzocht, maar aan toeloop ontbreekt het de laatste tijd bepaald niet. Zelfs Rijkswaterstaat besteed volop aandacht aan de groei en toeloop naar de Oudheidkamer Oostzaan. Wie zich per auto op ’s Rijks wegen waagt, wordt welwillend omgeleid, want ook zij zien in dat de oudheidkamer hoe dan ook bereikbaar moet blijven. Pluimpje voor Peijs.

Soebatten helpt

Het heeft een aantal mailtjes gekost, maar we zijn weer “volledig in de lucht”. Op de oude vertrouwde manier kunnen we deze blogs weer voorzien van afbeeldingen en dat is wel zo prettig.
Bijkomend voordeel is dat deze afbeelding weer met een klik op het plaatje is te vergroten. Dat zal de herkenning alleen maar makkelijker maken.

Hier is nog zo’n vraagje over een ver verleden. De kwaliteit laat veel te wensen over, maar het feit dat deze plaat bestaat, maakt veel goed.
De meneer met de hoed is volgens zeggen Dirk Taams, tuinder, Noordeinde 73.
Maar wie is die mevrouw met de witte bef? Als u het weet, stuur dan een berichtje aan ons, als honderd jaar geleden lukt, zal zeventig toch ook moeten lukken.

Nood breekt wetten

Helaas werkt het uploaden van afbeeldingen nog steeds niet zoals het hoort. Nou is niets zo mooi als het omzeilen van een probleem, het kost echter wel veel meer tijd. Reden waarom ik me nu even permitteer om het op te lossen met recht toe recht aan vragen om hulp bij het herkennen van personen. Ik hoop dat dat een beetje wil lukken, want deze plaatjes kunnen niet groter gemaakt worden.

Wat we er van weten (gehoord hebben) staat in de brontekst. Leugens worden door ons met het grootste gemak overgenomen want we weten het niet beter, u wel?

De eerste klap . . . .

is een daalder waard. Soms vraag je je wel eens af hoe lang zo’n term het nog zal uithouden. Sinds de invoering van de euro, nu alweer zes jaar geleden, kennen we geen daalder meer. In het vorige geldtijdperk kenden we de gulden als eenheid, daar wordt binnenkort al geschiedenisles over gegeven. Veel en veel ouder is echter het daalder tijdperk. Wij rekenden met daalders, zelfs twee verschillende, nl de waarde daalder = 1,5 gulden en de rijksdaalder eerst als biljet en later als munt. Een vroeg exemplaar kwam ik tegen in ons archief:
Zilverbon uit 1938, de voorloper van onze rijksdaalder. Volgens het opschrift kon dit biljet ook daadwerkelijk tegen zilver worden ingewisseld. Daarin is ook de verklaring van het woord daalder terug te vinden. Het stamt nl van het woord Thaler en de oudste munten werden geslagen in Joachimsthal, waar grote zilvermijnen waren. Het woord werd op vele manieren verbasterd: taller, tolar, tollar en jawel in de Verenigde Staten als dollar. Maar goed, wij kenden dus de daalder, vraag blijft: hoe lang nog?

Oudheidkamer Oostzaan bundelt kennis van jong en oud via weblog…
Uit de regionale pers

Wat zou het geen prachtig resultaat op kunnen leveren, indien de kennis van de ouderen inzake Oostzaan en het reilen en zeilen in het dorp in de vorige eeuw gecombineerd zou kunnen worden met de kennis en de handigheid van de hedendaagse jeugd met computer en internet.

Welnu, de Stichting Oudheidkamer Oostzaan maakt een en ander voortaan mogelijk via haar nieuwe weblog. Dagelijks verschijnen op de internetsite van de Oudheidkamer foto’s en soms ook stukjes tekst waarover men bij de Oudheidkamer geen of onvoldoende informatie heeft. Bedoeling is nu dat de op het web surfende jeugd deze foto’s oppikt en er dan hun oudere buren, ouders, grootouders of bejaarde kennissen mee confronteert. Vaak komt er bij een dergelijk “plaatjes kijken” dan een verbazingwekkende hoeveelheid kennis en informatie te voorschijn, die dan weer via de e-mailende jonkies op de site van de Oudheidkamer terecht komt.
Maar niet alleen de jongere generatie maakt gebruik van het internet; gelukkig heeft ook een nog steeds groeiende groep ouderen via het internet de weg naar de website van de Oudheidkamer gevonden. Uit binnen- en buitenland komt er tegenwoordig via de e-mail post bij de Oudheidkamer binnen. Vragen en antwoorden, foto’s uit heden en verleden, ja zelfs verhalen uit “die goeie ouwe tijd” komen vanaf de andere kant van de wereld, of juist “van vlak om de hoek” in de Oostzaanse Leliestraat 1 terecht. Informatie waar men bij de Oudheidkamer dolgelukkig mee is, want daarmee kunnen vaak weer vele, soms reeds lang, openstaande vragen beantwoord worden. En iedere dag opnieuw verschijnt er op de internetsite van de Oudheidkamer weer een nieuwe uitdaging van de hand van Joop Giesendanner e.a. of een aflevering uit de serie Historisch Bekeken, dit laatste uit de pen van Rob Veenman.
Nieuwsgierig geworden? Wel, reis dan zelf eens over het web voor een bezoekje aan de site van de Oudheidkamer – óf ga gezellig bij uw kleinkind of bijdehante buurjongen/-meisje op visite en vraag of ze u eens meenemen voor een uitstapje op het web en de site van de Oostzaanse Oudheidkamer. U zult zien, er gaat een wereld aan historische kennis en belevenissen voor u open!

KLATERGOUD (2)
(ingezonden stuk, vervolg van gisteren)

Binnen de kortste tijd was het dorpje op de hoogte van het wonder. De Oostzaenders die het tweetal de deur hadden gewezen, wisten hun boosheid en teleurstelling nauwelijks in te tomen.
Enkele weken later keerden de monniken terug. Op de IJ-dijk klopten ze bij een huisje aan voor onderdak. De bewoners, Thamis Thamisz en zijn vrouw, waren op de hoogte van het “wonder van Lijsbeth”. De reizigers hoefden nauwelijks hun verzoek te doen. Thamis trók ze bijna zijn huisje binnen. Ze mochten de nacht doorbrengen in de bedstee van het echtpaar, dat zelf op stro zou slapen.
De volgende morgen hoopte Thamis dat de monniken bij hun afscheid dezelfde toezegging zouden doen als bij Lijsbethe Pietersdochter. En dat deden ze. Thamis begreep de geestelijken direct. ‘En nou ga ik eerst es pissen! Ik sta op springen! Dan kan dat het tellen straks niet stoppen!’ schreeuwde hij toen de twee mannen weg waren.’Maak de tafel vast maar leeg!’
En handenwrijvend liep hij naar buiten. Even later klaterde zijn water op de grond.
Tót het middaguur blééf het klateren.
Zó ontstond het riviertje de Twiske.

Nu ben ik zelfs even blij dat er geen foto bij zit, want dat aanzicht was niet appetijtelijk

Deze vertelling is gebaseerd op een volksverhaal uit Limburg. Dat is weer een versie van een legendesprookje dat sinds de oudheid voorkomt in Azië, Noord- en Oost-Afrika, Europa en Amerika.
Bron: Ton Dekker, Jurjen van der Kooi en Theo Meder: “Van Aladdin tot Zwaan kleef aan; Lexicon van sprookjes: ontstaan, ontwikkeling, variaties.” (1997, Uitg. SUN-Nijmegen)

KLATERGOUD (1)
(ingezonden stuk)

Twee monniken liepen over het bruggetje dat hen via het Saeghselpad richting de kerk van Oostzaenden leidde. Ze waren enige dagen eerder uit Egmond vertrokken. Het liep tegen de avond. Tijd om in dit dorpje een slaapplaats te zoeken.
Op de kruising bij het kerkje gingen ze rechtsaf het Suydendt op. Bij de huisjes die daar stonden vroegen ze een slaapplaats. Na enkele afwijzingen mochten ze bij een arme weduwe de nacht in de hooischuur doorbrengen. Eerst deelden ze mee in de karige maaltijd van Lijsbeth Pietersdochter.
De volgende morgen vroeg vertrokken ze weer. Bij het afscheid bedankten ze Lijsbeth hartelijk voor haar gastvrijheid. Een van hen zegde haar toe dat haar eerste bezigheid na hun vertrek tot het middaguur zou duren. Lijsbeth wist niet wat ze hiervan moest denken. Ze haalde haar schouders op, sloot de deur achter de monniken en ging aan tafel zitten om te kijken hoeveel geld ze nog had.
Zuchtend begon ze de weinige munten te tellen die ze nog bezat. Tot haar verbazing bleven er maar geldstukken uit haar beurs komen. Zelfs gouden. Ze blééf tellen. Iedere keer dat ze een greep deed, had ze wéér nieuwe munten in haar vingers. Pas toen de zon op zijn hoogst stond, hield de stroom op. Doodmoe legde ze haar hoofd op haar armen. De tafel lag inmiddels vol met met goudstukken.

(Helaas kunnen er nog steeds geen plaatjes worden geplaatst, want die berg goudstukken is een prachtig gezicht. Morgen volgt de rest van het verhaal)

Internet en blogs schrijven is heel leuk, maar dan moet het wel werken (nog steeds niet dus)

Helaas zijn er problemen bij Blogger met het uploaden van afbeeldingen en zonder plaatjes vind ik het niet leuk om u met letters lastig te vallen.

Alweer een opa getraceerd

Krenten uit de pap noemen we dit. Je zou toch haast vermoeden: “Dit wordt niks”, maar niet geschoten, altijd mis. In de HerinneRing 03034 – 26 november 2005 plaatsten we een foto uit het begin van de vorige eeuw blij als we waren dat we voor iemand een afbeelding van haar overopa hadden gevonden.
Pech schijnt altijd in drieën te komen, zou geluk dan bij tweevoud horen? Op dezelfde afbeelding stond nog een, niet bij volledige naam genoemde, opa: NN Gedeking. We schrijven wat we weten of te horen krijgen en daar sluipt wel eens een foutje in, onvermijdelijk want de informatie is soms meer dan honderd jaar oud.
NN blijkt dus voor Jan te staan en zijn achternaam is Gediking, dat werd ons vanuit het toch niet naast de deur liggende Friesland gemeld door zijn kleindochter.
Jan Gediking had een rijwielhandel in Oostzaan en was jarenlang machinist op de Oostzaner boot. Ook was hij secretaris van het fanfarecorps “Concordia” en tot zijn overlijden in 1940 erelid. Nou, zulke informatie helpt, want dan hebben we weer wat extra aanwijzingen om hem op te sporen in ons inmiddels rijke archief. Jan zit in de cirkel prominent aanwezig te wezen naast burgemeester Teer.
(Met een klik op de foto krijgt u een groter exemplaar)